می روم خسته  و افسرده و زار

سوی منزلگه ویرانه ی خویش

بخدا می برم از شهر شما

دل شوریده و ویرانه ی خویش

می برم،تا که در آن نقطه ی دور 

شستشویش دهم از  رنگِ گناه 

شستشویش دهم از لکه ی عشق 

زین همه خواهش بی جا و تباه 

می برم تا ز تو دورش سازم

ز تو،ای جلوه ی امیدِ محال

می برم زنده به گورش سازم

تا از این پس نکند یاد وصال

ناله می لرزد،می رقصد اشک 

آه،بگذار که بگریزم من 

از تو،ای چشمهی جوشان گناه 

شاید آن به،که بپرهیزم من 

بخدا غنچه ی شادی بودم

دست عشق آمد و از شاخم چید

شعله ی آه شدم،صد افسوس

که لبم باز به آن لب نرسید

عاقبت بندِ سفر پایم بست 

می روم،خنده به لب،خونین دل 

می روم،از دل من دست بردار 

ای امید عبثِ بی حاصل 

(فروغ فرخزاد)